หมายเหตุ: Spoil ด้วยการเปิดเผยเนื้อเรื่องและไคลแมกซ์นะครับ ขออภัยทุกท่านล่วงหน้า
ผมดูหนังเรื่องนี้คนเดียวเมื่อหลายเดือนก่อน เป็นหนังที่ผมชอบตั้งแต่ปก เพราะดาราสองคนนี้กับชื่อเรื่องน่าสนใจ เหมือนจะเป็นบู๊ล้างผลาญ อันเป็นรสนิยมห่วยแตกของผมในการดูภาพยนต์
แต่ปรากฎว่าผิดคาด เพราะเรื่องนี้ เป็นการปะทะกันทางจิตใจมากกว่า คนหนึ่งแค้นฝังจิต อีกคนมีบาดแผลลึกในใจที่ยากจะเยียวยา ทั้งสองเคยรบกันในสนามจริง เมื่อสงครามจบ ใจของคนทั้งสองยังไม่ยอมจบสงคราม ทำให้ต้องไล่ล่ากันจากบอสเนียมาถึงป่าหนาวในอเมริกา
ผมชอบผู้พันที่แสดงโดยปู่โรเบิร์ตมาก แกเหมือนคนเก็บกดสุดๆ หนีลูกหลานมาอยู่ในป่าคนเดียว กะจะแก่ตายเป็นทหารแก่กลางป่าคนเดียว ให้อารมณ์ Old Solider waiting to die มากๆ ขนาดสะเก็ดระเบิดที่ฝังในขา ยังไม่ยอมผ่าออก ขอเก็บมันไว้ยังงั้นเอง แล้วพอหน้าหนาวก็ปวดจนทรมานทั้งตัว
ส่วนคุณจอห์นนั้น แกแค้นเอามาก ก็สมควรเพราะโดนยิงที่กลางหลังจนเป็นอัมพาตไปหลายปี ต้องมาหัดพูดหัดเดินกันใหม่ สมควรแค้นอยู่ แต่ปู่โรเบิร์ตนั้นหมดซีอิีวไปนมนานแล้ว แกอยู่กับความหลังฝังใจ อายลูกหลานจนแม้กระทั่งไม่อยากพบหน้าหลานที่เกิดใหม่ด้วยซ้ำ แต่เลือกอยู่กับความจริงจอมปลอม ถ่ายรูปไปวันๆ
ตอนที่มาตามฆ่ากันในป่านั้น สองคนนี้ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ วิวในหนังสวยมาก ให้บรรยากาศที่สวยงาม สงบ หดหู่บ้าง ไม่ตื่นเต้นดุเดือด แต่ออกไปทางสงสารตาแก่สองคนนี้มากกว่า
ทั้งเรื่องเล่นกันอยู่สองคนกลางป่า
ชอบที่สุดคือ มุกของปู่โรเบิร์ตที่เล่าให้ลุงจอห์นฟังว่า สมัยหนึ่งในสงครามมีหญิงสาวคนหนึ่งหนีภัยไปหลบอยู่บ้านชายหนุ่มคนหนึ่ง คราวนี้อยู่ไปนานๆ เข้า สาวคนนั้นก็เกรงใจ เลยตอบแทนบุญคุณของชายหนุ่มด้วยการอมจุ๊บุให้ ปรากฎว่าหนุ่มคนนี้ แกเป็นคนมีศีลธรรมครับ แกไปสารภาพบาปกับพระในโบสถ์ หลวงพ่อก็บอกว่า ไม่เป็นไรลูกเอ๋ย คนเราทำผิดพลาดกันได้
พ่อหนุ่มบอกว่า...แต่...หลวงพ่อครับ ผมควรจะบอกเธอดีไหมครับว่า สงครามสงบไปนานแล้ว?
มุกของปู่โรเบิร์ตแกขำคนเดียว ลุงจอห์นเป็นชาวบอสเนียไม่เก็ตสักนิด แต่ตอนจะจบมุกนี้ก็ทำได้ดี คือ มันสะท้อนว่า สงครามจริงจบไปนานแล้วโว้ย เราจะมาฆ่ากันตอนนี้ทำไม
ผมชอบเรื่องนี้มากครับ ทั้งการแสดง การถ่ายมุมมองแปลกๆ ในป่า มันทำให้ผมนึกว่า สงครามที่หนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิตของมนุษย์ ก็คือ สงครามในใจของเรานี่แหละ
เรื่องนี้ผมให้คะแนน Preeda Star 5/5 ครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น