วันเสาร์ที่ 8 มกราคม 2554 ผมพาลูกเมียเดินทางไปจังหวัดเพชรบูรณ์ เพื่อไปนอนค้างแรมกลางป่าที่อุทยานแห่งชาติตาดหมอก ความจริงผมเพิ่งเคยได้ยินชื่ออุทยานนี้ตอนได้โบชัวร์งานวิ่งตาดหมอก ครั้งที่ 3 เมื่อปีกลาย ตั้งใจจะมาตั้งแต่ต้นปี 53 แต่ฝันเพิ่งจะเป็นจริงในปีนี้ จุดประสงค์จริงๆ คือ จะพาครอบครัวมาลงแข่ง 5.1 ก.ม. ซึ่งผมก็ซ้อมลูกสาวทั้งสองคนมาตลอด จับลูกวิ่งรอบๆ คอนโดจนมั่นใจว่า ใบเตย 4 ขวบ กับต้นกล้า 6 ขวบ วิ่งไหวแน่ ส่วนเมียผมไม่มั่นใจ เพราะเขาไม่ได้ซ้อมเลย แต่ก็คงเอาตัวรอดได้เพราะเคยจับไปวิ่งแข่ง 10.5 ก.ม. มาก่อน ผมก็คิดว่าคงจะวิ่งไปแบกลูกไป อุ้มไปลากไปบ้างคงถึง เพราะเป็นทางภูเขา ลูกๆ คงเหนื่อย ตัวเล็กยิ่งหัวใจไม่แข็งแรงด้วย
ชีวิตจริง ทุกอย่างผิดคาดไปหมด
เราเดินทางออกจากกรุงเทพบ่ายโมง โอ้เอ้วิหารรายตามปั๊มน้ำมัน กว่าจะถึงเพชรบูรณ์ก็เย็นแล้ว และพอถึงทางเข้าตาดหมอกก็เกือบหกโมงแล้ว
อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็วมาก ความมืดมาเยือนโดยไม่บอกกล่าว
18.00 ผมยังขับรถวนขึ้นเขาอยู่กับความเปลี่ยว ถนนแคบมาก ไม่มีรถสวน ในใจนึกตลอดว่า นี่เรามาผิดทางหรือเปล่า
18.45 เห็นแสงไฟจากที่พักแล้ว
19.00 ผมจอดรถ โชคดีมากที่เราได้ที่ว่างใกล้ๆ ด้วย
19.15 เริ่มมหกรรมกางเต้นท์ ผมมะงุมมะหงารากับมันพักใหญ่ เพราะเมียรักซื้อของขวัญชิ้นนี้ให้ผม เป็น Master Lagoon ที่ผมใฝ่ฝันมานาน เต้นท์หนัก และกางยากมาก สมัยเป็นผู้นำค่าย YMCA ผมแข่งชนะจับเวลากางเต้นท์สามเหลี่ยมได้เป็นที่หนึ่งของรุ่น เรื่องกางเต้นท์ เข้าป่า ไม่เคยแพ้ใคร แต่เต้นท์ที่เมียซื้อให้นี่กางยากที่สุดในชีวิต
20.00 เต้นท์เสร็จแล้ว อลังการมากกว่าที่คิด ลูกทั้งสองแฮปปี้มาก กระโดดกลิ้งเล่นในเต้นท์อย่างสนุกสนาน อากาศหนาวและชื้นมาก ถ้าไม่มี Fly Sheet คงได้นอนเปียกแน่ ดาวนับพันดวงลอยเต็มท้องฟ้า กลุ่มเต้นท์ของเพื่อนบ้านดูเล็กไปถนัดตา แต่ก็ดูมีความสุขกันทุกคน ส่วนใหญ่เอาเตาอั้งโล่ขึ้นมาย่างไก่ ย่างหมูกินกัน ผมเอาเตาแก๊สกระป๋องมา แต่โชคร้ายที่ตัวเตาพังคามือผมเลย แก๊สสามกระป๋องที่เตรียมมาไม่มีประโยชน์โดยสิ้นเชิง
20.30 ลูกเริ่มร้องว่าหิว ผมก็หิว และพยายามก่อกองไฟ ในที่สุดไฟติด แต่ด้วยความที่ฟืนชื้นมาก ทำให้ไฟกองนี้มีปัญหา
21.00 ไข่ดาว ไข่เจียวถูกทยอยส่งออกไปให้ลูก
22.00 ข้าวต้มเสร็จแล้ว หอมกลิ่นถ่าน ลูกๆ ทานกันคนละนิดหน่อย เพราะง่วงนอนมาก ผมก็ง่วง
23.00 ทอดนักเก็ตกุ้งให้ลูกกิน แต่คนเล็กหลับแล้ว
24.00 หลับกันหมดทั้งแม่ทั้งลูก ผมยังเมามันกับการทอดนักเก็ต เพื่อให้ลูกกิน ในใจคิดว่าพรุ่งนี้ไฟจะต้องติดยากมาก ทอดวันนี้ดีกว่า พรุ่งนี้แค่อุ่นก็พอ การที่เราพยายามทำอาหารโดยที่ไฟไม่แรงนั้น ทำให้ชีวิตยุ่งยากที่สุด
01.00 ในที่สุดผมก็สร้างไฟกองโตได้สำเร็จ เป็นความสะใจส่วนตัวแท้ๆ ขลุกอยู่กับไอ้ฟืนกองนี้มาทั้งคืน สมัยวัยรุ่นชอบก่อไฟมาก เหมือนกลับไปเป็นเด็กได้เล่นในสิ่งที่ชอบเลย เอาตีนไปผิงไฟแก้หนาว หัวชื้นๆ เปียกๆ ไม่มีหมวกใส่ เสื้อที่สวมก็บางๆ ความจริงนะหนาวมาก แต่ด้วยความที่ทำโน่นทำนี่อยู่ตลอดเวลา เลยไม่ค่อยกังวลกับความหนาวเท่าไหร่
02.00 ผมเข้านอน ในใจคิดว่าพรุ่งนี้ลูกจะตื่นไหวไหม เต้นท์เพื่อนบ้านยังร้องเพลงเล่นกีต้าร์อยู่ และมีทีท่าว่าจะไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนกัน ผมไม่มีผ้าห่ม เพราะยกให้ลูกกับเมียหมด กลัวเขาหนาว ผมเลยนอนขดอิงหลังลูกคนโต ทั้งสามคนหลับสบายมาก พ่อคนนี้นอนขดเป็นกุ้ง และหลับๆ ตื่นๆ ตลอดด้วยความหนาว
อาทิตย์ที่ 9 มกราคม 2554
05.00 ผมลุกจากที่นอน เริ่มมีเสียงดังจากกองจัดการแข่งขัน ผมเริ่มก่อกองไฟ
05.05 ไฟติดง่ายกว่าที่คิด ทั้งที่อากาศชื้นมาก ผมเจอฟืนแห้งดุ้นโต 3 ท่อนด้วยความบังเอิญ ไฟกองใหญ่สำเร็จด้วยความ "ภาคภูมิใจอย่างยิ่ง" ส่วนอีก 3 ชีวิตหลับสนิท ความจริงการนอนป่านี่ช่วงที่หลับสบายที่สุดคือย่ำรุ่งกับตอนแดดอ่อนนิดนิดแทบไม่อยากลุกจากเต้นท์เชียวล่ะ ผมก็ไม่อยากปลุกเขา เลยเดินไปที่จุดสตาร์ทลำพัง คนเยอะกว่าที่คิดมาก เขาจัดงานได้ดีจริงๆ ดีกว่าคนกรุงเทพจัดงานอีก ทั้งที่งานนี้ชาวบ้านแท้ๆ ผมตัดสินใจลงแข่งระยะไกลที่สุด เพราะไหนๆ ก็มาแล้วลูกไปไม่ไหว ผมก็ลุยเองแล้วกัน 21.1 ก.ม.
จริงๆ ผมขาดการซ้อมระยะไกลมาพักใหญ่ ไม่ค่อยเชื่อน้ำยาตัวเองว่าจะวิ่งจบด้วยหรือเปล่า เพราะเมื่อคืนก็ไม่ได้นอน การอดนอนแล้วมาวิ่ง ทำให้การแข่งขันล้มเหลวทุกครั้ง แต่ก็ตัดสินใจในที่สุด
05.30 เดินเอาปาท๋องโก๋ร้อนๆ 5 ตัวมาฝากลูกในเต้นท์ เด็กยังหลับอยู่ ผมปลุกเมียบอกว่า ให้ลุกมาดูกองไฟบ้างนะ เดี๋ยวมันจะไหม้เต้นท์ และฉันเอาปาท๋องโก๋มานี่แล้ว น่าจะอร่อย ให้ลูกกินตอนตื่นนะ เดี๋ยวฉันไปวิ่งก่อน
06.15 เริ่มสตาร์ท ความจริงอากาศยังหนาวมากอยู่ และยังมืดอยู่เลย แต่ก็คงจะสายไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ทางผู้จัดบอกว่าอีกแป๊บฟ้าก็จะเปิด
เวลาเท่าไหร่ไม่รู้ ผมมีนาฬิกาติดตัว แต่ไม่ได้ดูเลย ผมวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่มี mp3 ไม่มีความกังวล มีแต่ใจ สองขา กับความมุ่งมั่นที่จะวิ่งเรื่อยๆ
ผมเห็นจุดกลับตัว 5.1 แล้ว เชื่อเต็มร้อยว่าลูกเมียผมไม่ไหวแน่ เพราะตั้งแต่เริ่มวิ่งมาขึ้นเขาตลอด
ยังวิ่งขึ้นเขาเรื่อยๆ อยู่ มีสลับทางลงสั้นๆ และทางราบสั้นๆ ยังไม่เห็นจุดกลับตัวจุดแรก
ผมเริ่มเหนื่อยมาก แต่ยังไม่ยอดหยุดเดิน ฟ้าสว่างแล้วตอนที่กลับตัวบริเวณน้ำตก
กิโลเมตรที่ 15 อากาศยังเย็น หายใจเป็นควัน แดดออกแต่ไม่รู้สึกว่าร้อนเลย
กิโลเมตรที่ 18 ยังไม่ถึงจุดกลับตัวสุดท้าย เหนื่อยจริงๆ หัวใจเต้นหนักมาก ร่างกายเริ่มไม่ยอมเคลื่อนไหวตามใจคิด ทางขึ้นเขาชันมาก ผมต้องหยุดเดิน เพราะคิดว่าหัวใจทำงานหนักกว่า 95% แล้ว หอบเร็วมาก นักวิ่งกลุ่มที่ตามหลังมาก็เดินเหมือนกัน ทางชันยาวตลอด 1 ก.ม. คนที่วิ่งลงสวนมาบอกตลอดว่า เดินครับเดิน อีกยาวไม่ต้องรีบ
ในที่สุดก็ถึงจุดกลับตัวที่ กิโลเมตร 19 ใจเริ่มไม่ไหวแล้ว ล้าจริงๆ
กิโลเมตรที่ 20 เจอลูกๆ แล้ว ต้นกล้ายิ้ม ผมหอมลูก 1 ครั้ง
ถึงเส้นชัยในที่สุด หัวใจจะขาด เวลาเท่าไหร่ไม่รู้ ไม่สนใจด้วย แต่มีความสุขดีที่แข่งจนจบ
ผมมองหาของกิน และเอาข้าวต้มเห็ดหอมร้อนๆ สองชามถือเดินไปฝากลูกที่เต้นท์
ในที่สุดผมก็ทำได้อีกครั้ง กับการแข่งระยะไกล แม้ว่าจะทำเวลาได้ไม่ดี แต่เป็นสนามที่สวยงามมาก เป็นสนามที่ผมประทับใจจริงๆ ได้นอนกลางป่า เต้นท์ติดลำห้วย สามารถก่อไฟได้ทั้งที่ปัจจุบันอุทยานเขาห้ามการก่อไฟเป็นอันขาด ผมเข้าใจว่างานนี้เขาหยวนๆ มั๊ง ผมโชคดีมากที่ได้จุดพักดี มีห้วย ดาวสวย นั่งริมกองไฟ ทำอาหารให้ลูกเมียกิน ต้มน้ำร้อนชงกาแฟ ผ่าฟืนไปนั่งคิดไป เมียผมก็เลยถ่ายรูปข้างบนไว้
ผมคิดว่า ชีวิตผ่านอะไรมามากมาย ผมเริ่มแก่ ลูกก็เริ่มโต มีดเดินป่าในมือคมมาก ผมใช้ครั้งสุดท้ายนานมาแล้ว ตอนที่หยิบขึ้นมาลับ สนิมเขรอะไปหมด ก็คงเหมือนกับชีวิตที่ผ่านมา สนิมเกาะเยอะ ต้องหมั่นลับหมั่นถูชีวิต ผมอาศัยการวิ่งและปั่นจักรยานเป็นหินลับที่ฝนสนิมออกไปจากชีวิต ย่างเข้าปีที่สองของการเป็นนักกีฬา ผมแกร่งขึ้นมากในเชิงหัวใจ แม้สังขารจะร่วงโรยตามเวลาก็ตาม
ความฝันยังคงอยู่ นี่เป็นประโยคที่ติดหัวผมตลอดเวลาที่อยู่ตาดหมอก ตลอดเวลาที่วิ่ง ตลอดทุกลมหายใจของความเหน็ดเหนื่อยอย่างเป็นสุข
ปีหน้าผมจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง ลาก่อนตาดหมอก
