เมื่อวานผมไปเยี่ยมพี่ที่ให้ความเคารพมากที่ทำเนียบรัฐบาล หลังจากที่ไม่ได้พบกันนับสิบปี ผมเอาหนังสือที่เขียนขึ้นมาไปฝากด้วยความระลึกถึง
ทำเนียบรัฐบาลคือที่ที่ผมเคยใช้ชีวิตทำงานอยู่สามปี หลายปีผ่านไป คนชราแต่หมู่ตึกยังคงตระหง่านสง่าดังเดิม ใจคนยิ่งเปลี่ยนแปลง
ผมเดินท่ามกลางความมืด และความเงียบสงบด้วยความครุ่นคิด
ผมนึกถึงวันเก่าที่เดินไปกินข้าวเที่ยงที่ตลาดนางเลิ้ง พบท่านผู้ว่าฯ สมัคร มาเดินซื้อของเป็นประจำ นักการเมืองชั้นครูร่างใหญ่ เสียงดัง อารมณ์ดี เดินในตลาดกลางวันร้อนๆ คนเดียว ไม่มีทีมงานเดินตามหน้าหลัง เราท่านล้วนกินข้าวจากร้านเดียวกัน ชามจานที่ใช้ก็แบ่งกันกินชามเดียวกันนั่นแหละ
วันเหล่านั้น ผมยังจำภาพที่นายกฯ ชวน นั่งสัปหงกหลับคาห้องประชุม ครม. ในขณะที่ฝ่ายข้าราชการประจำรายงานวาระตามปกติ งีบไปสองสามนาที ท่านก็ตามเรื่องทัน ไม่ตกหล่น
วันเหล่านั้น ท่านฯ บรรหารคุยกับนายกฯ ชวน สนิทสนมกลมเกลียว ไม่มีพรรคที่ดีพรรคเลว ไม่มีคนชั่วสุดขั้ว ทุกคนแบ่งเก้าอี้รัฐมนตรีตามโค้วต้า เป็นสมบัติผลัดกันชม คณะรัฐมนตรีเป็นส่วนผสมตลอดเวลา ข้าราชการคือผู้ยิ่งใหญ่ตัวจริง
วันนี้ โลกก็เป็นโลกของมันคงเดิม คนเปลี่ยน การเมืองเปลี่ยน หมู่ตึกทำเนียบรัฐบาล ตึกแดง ตึกบัญชาการ ตึกไทยคู่ฟ้า ตึก ครม. ยังเหมือนเดิม ข้าราชการยังคงจนเหมือนเดิม
คิดถึงวันเก่า แต่ไม่โหยหา มันเกิดขึ้น ผ่านมาแล้วก็ตายกันหมดเอง
In the long run, we are all dead.
จะมาทะเลาะกันทำไมครับ
