ช่วงปลายปีนี้ ชีวิตผมเอาใจจดใจจ่อกับเรื่องสองเรื่อง เรื่องแรกคือ การแข่งกีฬา ที่จบไปเดือนนี้คือ แข่งสนามจักรยานเสือภูเขาระยะ 30 ก.ม. ที่สนามบุรฉัตร จ.ราชบุรี ผมคิดว่าเส้นทางการแข่งขันโหดมาก ทั้งภูเขาหินปูน เส้นทางป่าเต็งรังตัดใหม่ ทางน้ำที่ลึกกว่าครึ่งตัวจักรยาน ผมไม่สามารถจบการแข่งขันได้เพระยางรั่วกลางเขา ต้องเข็นออกมาหาบ้านคน กว่าจะเจอแทบแย่เหมือนกัน ได้เด็กเล็กๆ แถวนั้นช่วยพาไปที่ร้านปะยางเล็กๆ ริมทาง ระหว่างปะก็คิดในใจสองทางว่า จะลุยต่อไหม หรือว่าเลิกดี เพราะมันใช้เวลานานมากตั้งแต่ออกจากสนามมา แถมไม่มีเงินติดตัวเลยสักแดง หิวน้ำสุดๆ ขวดน้ำติดรถก็กระเด็นไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มีแต่โทรศัพท์เลยตามน้องชายให้มาช่วยจ่ายเงินด้วย จากค่ายบุรฉัตรน้องชายก็ไม่รู้ว่าจะมาจุดที่ผมอยู่อย่างไร ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน วุ่นวายสักพัก น้องก็มาเจอเราโดยให้ทหารที่ค่ายช่วยพามาส่ง กว่าจะจ่ายเงินเสร็จ ผมก็ตัดสินใจว่ากลับดีกว่า เสียดายเหมือนกัน ความโหดของสนามท้าทายมาก แต่อารมณ์นี้มันไม่ไหวแล้ว
จริงๆ ก่อนลงแข่งผมก็เข้าร่วมวิ่งระยะ 15 ก.ม. ก่อน ซึ่งครึ่งแรกผมวิ่งจูงเด็กตัวเล็กคนหนึ่งไป ประคองน้องเข้าเส้นชัยที่ 8 ก.ม. แล้วผมก็วกกลับมาวิ่งต่อ ระยะไปกลับจุดสตาร์ทก็ 2 ก.ม. ทำให้ผมวิ่งจริง ร่วม 17 ก.ม. ล้าพอสมควร พอเที่ยงลงแข่งเสือภูเขา ความล้าก็ย้งตามมา และทำให้อารมณ์โดยรวมไม่ค่อยสู้ดีนัก
เดือนนี้ ความจริงตั้งเป้าหมายว่าจะลงสนามมาราธอนอีกสักสนาม แต่เวลาไม่ลงตัวจริงๆ อยากไปเชียงใหม่มาราธอนมาสองปีแล้วก็พลาดทุกที ปีหน้าจะพยายามล็อกเวลาให้ลงตัวให้ได้
อย่างที่บอกจริงๆ ว่าเดือนนี้ใจจดใจจ่อแต่กับเรื่องการลงสนามกีฬา
กับอีกเรื่องคือ การลงทุน ช่วยต้นเดือนทำกำไรได้ดี แต่พอเข้ากลางเดือนเสียศูนย์ทันที จากการเก็งกำไรผิดตัว จนป่านนี้ผมยังไม่ยอม cut loss เพราะอยากทดสอบหลักการอะไรบางอย่าง แต่ภาพรวมผมก็พอใจระดับหนึ่ง คิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในระหว่างหาแนวทางการลงทุนที่เหมาะสม
ปีหน้าผมก็คือว่า ชีวิตเราคงจดจ่อที่สองเรื่องนี้เหมือนเดิม แต่ก็อาจจะมีเรื่องใหม่เข้ามาในชีวิตบ้าง ส่วนเรื่องที่ไม่ต้องจดจ่อ แต่อยู่ในลมหายใจเลยทีเดียว คือ การเลี้ยงลูกทั้งสองคนให้ดีที่สุด
